Η Δημοκρατία επιδέχεται κριτικής, διότι δεν είναι τοτέμ.
Κατ' αρχάς, την επιλογή της ηγεσίας σε ένα κρατικό οργανισμό, δεν πρέπει να την παίρνουν οι πολίτες. Για τον λόγο, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι απλοί άνθρωποι. Δεν κατέχουν διπλώματα πολιτικών επιστημών.
Εάν ίσχυε αυτό στην Ελλάδα του 2014, τότε θα αποφευγόταν η εκλογή ενός Αχιλλέα Μπέου, ο οποίος ούτε για την νομιμότητά του φημίζεται ούτε για την ηθική του. Ενός Ηλία Ψινάκη με προβληματικές σεξουαλικές προτιμήσεις και φυσικά αγνώστων επιτελικών ικανοτήτων. Και ενός Γιάννη Μώραλη, όπου το πρωτεύον στοιχείο επιλογής του ήταν η σχέση του με τον Ολυμπιακό.
Αλλά σαφώς σημαντικότερο είναι ότι δεν θα εκλέγονταν ποτέ ένας Γιώργος Παπανδρέου και ένας Αντώνης Σαμαράς, όταν, μάλιστα, υπάρχει η γνώση του πρόσφατου παρελθόντος και των δύο αυτών πολιτικών ανδρών αλλά και των σχηματισμών που εκπροσωπούν.
Αυτά είναι ελάχιστα αλλά κακά παραδείγματα του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Τρία απλά και καλά παραδείγματα αντιδημοκρατικού μοντέλου:
1. Τον στρατιωτικό ηγέτη δεν τον εκλέγουν οι στρατιώτες.
2. Τον προπονητή μιας ποδοσφαιρικής ομάδας δεν τον εκλέγουν οι ποδοσφαιριστές.
3. Τον διευθυντή μιας εταιρίας δεν τον εκλέγουν οι υπάλληλοι.
Και κατά δεύτερον, τώρα, ο επιλεχθείς ηγέτης πρέπει να είναι ο απόλυτος λήπτης των αποφάσεών του.
Και στις τρεις παραπάνω περιπτώσεις, ο στρατηγός, ο προπονητής και ο διευθυντής αποφασίζουν από μόνοι τους για την ευόδωση του σκοπού τους.
Χρειάζεται ένας πνευματικώς υγιής και ισόβιος, ίσως, ηγέτης με απόλυτη εξουσία. Δεν έχει σημασία αν θα λέγεται βασιλιάς ή αλλιώς.
Χρειάζονται οι σύμβουλοι;
Ο ρόλος του συμβούλου είναι η γνωστοποίηση της πληροφορίας, της στατιστικής μελέτης των πιθανών αποτελεσμάτων και το κυριότερο: της εξειδικευμένης επιστημονικής ή τεχνικής γνώσεως του εκάστοτε αντικειμένου.
Ο σύμβουλος ούτε κρίνει ούτε έχει άποψη στη λήψη των αποφάσεων.
Πώς θα πρέπει να επιλέγεται είτε ο ηγέτης είτε ο διάδοχός του;
Με διαγωνισμό. Και σε περίπτωση πολλών επιτυχόντων, με κλήρωση.
Την Αλήθεια όλων των ανωτέρω μαρτυρούν η σοφή Φύση και η Αρχαία Ελλάδα.
Κατ' αρχάς, την επιλογή της ηγεσίας σε ένα κρατικό οργανισμό, δεν πρέπει να την παίρνουν οι πολίτες. Για τον λόγο, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι απλοί άνθρωποι. Δεν κατέχουν διπλώματα πολιτικών επιστημών.
Εάν ίσχυε αυτό στην Ελλάδα του 2014, τότε θα αποφευγόταν η εκλογή ενός Αχιλλέα Μπέου, ο οποίος ούτε για την νομιμότητά του φημίζεται ούτε για την ηθική του. Ενός Ηλία Ψινάκη με προβληματικές σεξουαλικές προτιμήσεις και φυσικά αγνώστων επιτελικών ικανοτήτων. Και ενός Γιάννη Μώραλη, όπου το πρωτεύον στοιχείο επιλογής του ήταν η σχέση του με τον Ολυμπιακό.
Αλλά σαφώς σημαντικότερο είναι ότι δεν θα εκλέγονταν ποτέ ένας Γιώργος Παπανδρέου και ένας Αντώνης Σαμαράς, όταν, μάλιστα, υπάρχει η γνώση του πρόσφατου παρελθόντος και των δύο αυτών πολιτικών ανδρών αλλά και των σχηματισμών που εκπροσωπούν.
Αυτά είναι ελάχιστα αλλά κακά παραδείγματα του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Τρία απλά και καλά παραδείγματα αντιδημοκρατικού μοντέλου:
1. Τον στρατιωτικό ηγέτη δεν τον εκλέγουν οι στρατιώτες.
2. Τον προπονητή μιας ποδοσφαιρικής ομάδας δεν τον εκλέγουν οι ποδοσφαιριστές.
3. Τον διευθυντή μιας εταιρίας δεν τον εκλέγουν οι υπάλληλοι.
Και κατά δεύτερον, τώρα, ο επιλεχθείς ηγέτης πρέπει να είναι ο απόλυτος λήπτης των αποφάσεών του.
Και στις τρεις παραπάνω περιπτώσεις, ο στρατηγός, ο προπονητής και ο διευθυντής αποφασίζουν από μόνοι τους για την ευόδωση του σκοπού τους.
Χρειάζεται ένας πνευματικώς υγιής και ισόβιος, ίσως, ηγέτης με απόλυτη εξουσία. Δεν έχει σημασία αν θα λέγεται βασιλιάς ή αλλιώς.
Χρειάζονται οι σύμβουλοι;
Ο ρόλος του συμβούλου είναι η γνωστοποίηση της πληροφορίας, της στατιστικής μελέτης των πιθανών αποτελεσμάτων και το κυριότερο: της εξειδικευμένης επιστημονικής ή τεχνικής γνώσεως του εκάστοτε αντικειμένου.
Ο σύμβουλος ούτε κρίνει ούτε έχει άποψη στη λήψη των αποφάσεων.
Πώς θα πρέπει να επιλέγεται είτε ο ηγέτης είτε ο διάδοχός του;
Με διαγωνισμό. Και σε περίπτωση πολλών επιτυχόντων, με κλήρωση.
Την Αλήθεια όλων των ανωτέρω μαρτυρούν η σοφή Φύση και η Αρχαία Ελλάδα.
