Από τις αρχές του 20ού αιώνα εμφανίστηκαν και στην Ελλάδα δύο βασικά κέντρα πολιτικής έκφρασης. Το ένα ήταν η λεγόμενη Δεξιά και το άλλο η λεγόμενη Αριστερά.
Η Δεξιά εξέφραζε την Παράδοση - την συντήρηση αλλιώς, η οποία έδινε αξία στον θεσμό της οικογένειας και κατ' επέκταση στο Έθνος και στην Πατρίδα. Συνιστώσα αξία ήταν η πίστη στον Χριστό. Επειδή η οικογένεια είχε αρχηγό και τάξη, η προέκτασή της - το Κράτος δηλαδή - είχε αντιστοίχως τον Βασιλιά τις Ένοπλες Δυνάμεις και τους Νόμους. Σε αυτούς τους θεσμούς υπήρχε απεριόριστος σεβασμός.
Οι φανατικοί αυτών των Αρχών αποτελούσαν την ακραία μορφή της Δεξιάς.
Στον αντίποδα τώρα, με την εμφάνιση του Μαρξ και των ιδεών του δημιουργήθηκε η Αριστερά. Στην Ευρώπη φυσικά οι τάσεις αυτές εμφανίστηκαν πολύ νωρίτερα από τον ελληνικό χώρο. Η Αριστερά πίστευε τα ακριβώς αντίθετα από την Δεξιά, στην λεγόμενη πρόοδο. Θεωρούσε ασήμαντο έως και καταναγκασμό τον θεσμό της οικογένειας, ανύπαρκτο το Έθνος, εχθρό της ατομικής ελευθερίας το Κράτος και ψεύδος τον Χριστιανισμό. Κατά κάποιο τρόπο ήταν υπέρ της "αταξίας". Δεν θεωρούσαν ότι αξίζει κάτι τον σεβασμό, πλην της Ατομικότητας. Εδώ οι ακραίοι ήταν οι Αναρχικοί.
Σε πρώτη φάση την Δεξιά στην Ελλάδα εξέφραζαν οι υποστηρικτές του Βασιλιά (Βασιλικοί) και την Αριστερά οι υποστηρικτές του Βενιζέλου (Βενιζελικοί). Και οι δυό πόλοι δεν είχαν τον σαφή χαρακτήρα της Δεξιάς και Αριστεράς των μετέπειτα χρόνων. Ακραία μορφή του Αριστερού χώρου αποτελούσε ο Αναρχισμός που εισήχθη στα τέλη του 19ου αιώνα μέσω των Ελλήνων φοιτητών του Εξωτερικού και ιδιαιτέρως της Ιταλίας. Αλλά η επίδρασή του στον Έλληνα που προερχόταν από μια χιλιόχρονη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν ασήμαντη. Αργότερα εμφανίστηκε το ΚΚΕ, το οποίο ήταν ένα συγκροτημένο Αριστερό Κόμμα στηριγμένο στον Υπαρκτό Σοσιαλισμό της Σοβιετικής Ένωσης. Η Ακραία Δεξιά ηγήθηκε του Κράτους το 1936 με τον Ιωάννη Μεταξά.
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και ο ακόλουθος Ψυχρός Πόλεμος αύξησε στην Ελλάδα την ένταση της διπολικότητας Δεξιών και Αριστερών. Η νέα μορφή της Δεξιάς ήταν η ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή με την συνεπικουρία του Παλατιού, της δε Αριστεράς η ΕΔΑ του Ηλία Ηλιού. Το ΚΚΕ ήταν ακόμα στην παρανομία. Κάπου εκεί παρουσιάστηκε και η Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου με σκοπό την συγκόλληση των δύο τάσεων. Βεβαίως η έννοια του Κέντρου είναι ανυπόστατη στην Πολιτική. Νέα ακροδεξιά ηγεσία υπήρξε στην Ελλάδα το 1967 με την επταετία των Γεωργίου Παπαδόπουλου και Δημητρίου Ιωαννίδη.
Στην μεταπολίτευση, η Δεξιά εκφράστηκε με τη Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή και η Αριστερά με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και το ΚΚΕ.
Οι δύο αυτές τάσεις θα υπάρχουν πάντα, διότι αντιπροσωπεύουν τον άνθρωπο.
Σήμερα βρισκόμαστε σε μεταβατικό στάδιο. Τον χώρο της Δεξιάς διεκδικούν κατά κύριο λόγο η Νέα Δημοκρατία, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Χρυσή Αυγή στην ακραία της έκφανση. Τον δε Αριστερό χώρο διεκδικούν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ(;), το ΚΚΕ και η Δημοκρατική Αριστερά. Ο κόσμος αναζητεί ποιος τελικά θα είναι ο κύριος εκφραστής του στην Δεξιά και ποιος στην Αριστερά. Τα επόμενα χρόνια θα γνωρίζουμε
 |
| Κωνσταντίνος Καραμανλής |
Η Δεξιά εξέφραζε την Παράδοση - την συντήρηση αλλιώς, η οποία έδινε αξία στον θεσμό της οικογένειας και κατ' επέκταση στο Έθνος και στην Πατρίδα. Συνιστώσα αξία ήταν η πίστη στον Χριστό. Επειδή η οικογένεια είχε αρχηγό και τάξη, η προέκτασή της - το Κράτος δηλαδή - είχε αντιστοίχως τον Βασιλιά τις Ένοπλες Δυνάμεις και τους Νόμους. Σε αυτούς τους θεσμούς υπήρχε απεριόριστος σεβασμός.
Οι φανατικοί αυτών των Αρχών αποτελούσαν την ακραία μορφή της Δεξιάς.
 |
| Χαρίλαος Φλωράκης |
Σε πρώτη φάση την Δεξιά στην Ελλάδα εξέφραζαν οι υποστηρικτές του Βασιλιά (Βασιλικοί) και την Αριστερά οι υποστηρικτές του Βενιζέλου (Βενιζελικοί). Και οι δυό πόλοι δεν είχαν τον σαφή χαρακτήρα της Δεξιάς και Αριστεράς των μετέπειτα χρόνων. Ακραία μορφή του Αριστερού χώρου αποτελούσε ο Αναρχισμός που εισήχθη στα τέλη του 19ου αιώνα μέσω των Ελλήνων φοιτητών του Εξωτερικού και ιδιαιτέρως της Ιταλίας. Αλλά η επίδρασή του στον Έλληνα που προερχόταν από μια χιλιόχρονη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν ασήμαντη. Αργότερα εμφανίστηκε το ΚΚΕ, το οποίο ήταν ένα συγκροτημένο Αριστερό Κόμμα στηριγμένο στον Υπαρκτό Σοσιαλισμό της Σοβιετικής Ένωσης. Η Ακραία Δεξιά ηγήθηκε του Κράτους το 1936 με τον Ιωάννη Μεταξά.
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και ο ακόλουθος Ψυχρός Πόλεμος αύξησε στην Ελλάδα την ένταση της διπολικότητας Δεξιών και Αριστερών. Η νέα μορφή της Δεξιάς ήταν η ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή με την συνεπικουρία του Παλατιού, της δε Αριστεράς η ΕΔΑ του Ηλία Ηλιού. Το ΚΚΕ ήταν ακόμα στην παρανομία. Κάπου εκεί παρουσιάστηκε και η Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου με σκοπό την συγκόλληση των δύο τάσεων. Βεβαίως η έννοια του Κέντρου είναι ανυπόστατη στην Πολιτική. Νέα ακροδεξιά ηγεσία υπήρξε στην Ελλάδα το 1967 με την επταετία των Γεωργίου Παπαδόπουλου και Δημητρίου Ιωαννίδη.
Στην μεταπολίτευση, η Δεξιά εκφράστηκε με τη Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή και η Αριστερά με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και το ΚΚΕ.
Οι δύο αυτές τάσεις θα υπάρχουν πάντα, διότι αντιπροσωπεύουν τον άνθρωπο.
Σήμερα βρισκόμαστε σε μεταβατικό στάδιο. Τον χώρο της Δεξιάς διεκδικούν κατά κύριο λόγο η Νέα Δημοκρατία, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Χρυσή Αυγή στην ακραία της έκφανση. Τον δε Αριστερό χώρο διεκδικούν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ(;), το ΚΚΕ και η Δημοκρατική Αριστερά. Ο κόσμος αναζητεί ποιος τελικά θα είναι ο κύριος εκφραστής του στην Δεξιά και ποιος στην Αριστερά. Τα επόμενα χρόνια θα γνωρίζουμε
Ωστε η αριστερά θεωρεί εχθρό της ατομικής ελευθερίας το κράτος και είναι υπέρ της ατομικότητας;
ΑπάντησηΔιαγραφήTελευταία φορά που διαβάζω τις ασυναρτησίες σου.